Jak włoski noblista Dario Fo pospieszył na ratunek „diabelnej” córce papieża - Lukrecji Borgii. Jak przedstawił słynne dziecko kardynała Rodrigo de Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI? Dyskusję przeprowadzimy na podstawie pierwszej powieści Dario Fo "Córka papieża" 18 grudnia o godz. 18:00 w Bibliotece Głównej przy ul. Warszawskiej 24. Serdecznie zapraszamy
„Skupiłem się jedynie na poszukiwaniu prawdy” - tak podsumowuje swoją pracę nad portretem Lukrecji Dario Fo. Pisarz staje w obronie Lukrecji. Swą książkę oparł na źródłach, m.in. na autentycznych listach córki papieża. Odnalazł w nich raczej kobietę łagodną, uwikłaną w okrutną grę ojca i odważną niż femme fatale. To jej – po raz pierwszy w dziejach − oddaje głos. Jak zdradził w radiowej Trójce, po obejrzeniu serialu "Rodzina Borgiów", zdał sobie sprawę, że zupełnie przekłamano w nim historię. "Chodziło o to, by stworzyć bulwersującą opowieść". "To absolutnie nie jest prawda, lecz od wieków powtarzana plotka, która nie ma potwierdzenia w źródłach historycznych" - zapewnia Fo.
Lukrecja była dzieckiem kardynała Rodrigo de Borgii, późniejszego papieża Aleksandra VI, i jednej z jego luksusowych kurtyzan. Otrzymała staranne wykształcenie, miała być dobrze wychowaną panienką. Miała 12 lat, gdy po raz pierwszy posłużyła ojcu do osiągnięcia politycznych celów. Wydał ją za mąż i był świadkiem nocy poślubnej. Z pierwszym mężem sam ją rozwiódł, drugiego zamordował, na trzeciego wybrał kobieciarza i syfilityka. Poznając historię Lukrecji, będziemy mieli również okazję zetknąć się z funkcjonowaniem Watykanu pod koniec XV i na początku XVI wieku, kiedy głową Kościoła był Aleksander VI, czyli Rodrigo Borgia
Dario Fo – laureat literackiej Nagrody Nobla, człowiek wielu talentów, włoski autor i reżyser sztuk teatralnych, a zarazem aktor, satyryk i komik, kompozytor piosenek i śpiewak, malarz i kostiumograf, a także bezwzględny komentator polityczny i zaangażowany działacz społeczny.
Prawdopodobnie najczęściej wystawiany współczesny dramatopisarz w świecie teatru. Jego sztuki przetłumaczono na 30 języków i wystawiano na całym świecie. Sztukę Komiczne misterium wystawiono ponad 5000 razy, kilkakrotnie na stadionach sportowych. Fo porusza tematy polityczne i społeczne, krytykuje Kościół, mafię, polityków, nie oszczędza nikogo. Obnaża absurdy rzeczywistości, poszukując prawdy.
W 1975 roku Fo został nominowany do Nagrody Nobla po raz pierwszy. Cały ten pomysł wydał mu się absurdem. Dopiero w 1997 roku szwedzka akademia przyznała Fo literacką Nagrodę Nobla
